Ben unuttum artık canı cananı
Gene geçti bu yıl izin zamanı
Dinleyemem artık ahdı amanı
Hüzünlü yollara düştüm bu gece
Beni dinler isen kalma yollarda
Derman aranır mı kahve fallarda
Kurudu mahsulüm kaldı dallarda
Kavruldum da saçta piştim bu gece
Kime sığındımsa çevirdi geri
Olmadı yoksulun bir yerde yeri
Acımadı zalim vurdu hançeri
Yurdumdan yuvamdan göçtüm bu gece.
18.12.1997 / Hüseyin Uçar
Eğer bana sorarsanız
İnsan ile insancığı
Görünüşler bakın aynı
Bir insanla, bir insancık
Bir elinde yaz güneşi
Omuzunda insan leşi
Biri andırır kalleşi
Bir insanla, bir insancık
Bir yanıyla puta tapar
Bir yanıyla yuva yapar
Çağcıl olur, çağdan kopar
Bir insanla, bir insancık
Düşünen bir, saklı yanım
Güzel olan, haklı yanım
Aldatılmış, şarklı yanım
Bir insanla, bir insancık.
3.1.1997 / Hüseyin Uçar
Yükseğinde kar dağları
Balıkçı atmış ağları
İpe dizmiş bak sağları
Ne satmış ne sattırmış
Ne tatmış ne tattırmış
Uzatmış kısa yolları
Kırmış çiçekli dalları
Petekte komuş balları
Ne tatmış ne tattırmış
Ne satmış ne sattırmış
İmzalamış dilekçeyi
Karartmış akı akçeyi
Unutmuş bağı bahçeyi
Ne işlemiş ne işletmiş
Ne dinlemiş ne dinletmiş
Hakkını yememiş dulun
Yarısın yürümüş yolun
Omuzdan kesmişler kolun
Ne takmış ne taktırmış
Ne bakmış ne baktırmış.
21.6.1997 / Hüseyin Uçar
Celal oğlan Celal oğlan
Gözü kaşı hilal oğlan
Dar geçitte kıstırıldım
Sesin gelmez helal oğlan
Bacısıydın bacıların
Sona ersin acıların
Dar geçitte kıstırıldım
Biri bindir sancıların
Nerede o güzel gençler
Eşit dağılmalı çeçler
Dar geçitte kıstırıldım
İşte böyle başlar felçler.
10.9.1997 / Hüseyin Uçar
Koşa koşa bir yerlere ulaştım
Rüyadayım uyur gezer dolaştım
Ben yar ile bir tek şeyi paylaştım
Hiç bir şey vermedi çileden başka
Yeter gel sevdiğim hüzüne boğma
Deli divaneyim kapıdan kovma
Uyu, dinlen gülüm gözlerin ovma
Bir şey öğretmedin hileden başka
Gün ortası karanlığa boğuldum
Nere varsam yar yüzünden kovuldum
Bir bütündüm vuran vurdu dağıldım
Bir şeye benzemem köleden başka.
12.11.1997 / Hüseyin Uçar
Her yiyecek tadılmıyor
Sevmeyenler katılmıyor
Sevgi alıp satılmıyor
Tatmayanlar nerden bilsin
Sevgi tömmüş bir tomurcuk
İnsana özgü onurcuk
Yeni doğmuş körpe çocuk
Sevmeyenler nerden bilsin
Herkes üstte olmak ister
Kazanmazsa hayat biter
Yürek yanmaz duman tüter
Yanmayanlar nerden bilsin
Sürüngen der yılan bilmez
Gözü güler yüzü gülmez
Kaval çalar sürü görmez
Kentli bunu nerden bilsin.
22.7.1997 / Hüseyin Uçar
Sofralar kurup doymadan kalktım
Daima zalimin gözüne baktım
Ovada buluştum, dağlarda aktım
Çobanlar yürüdü sesime benim
Töre deyip kültür deyip sattılar
Yavru yapıp kucağıma attılar
Meyva mıyım, sebze miyim tattılar
Kimse inanmadı sözüme benim
Arzulayıp yaslandılar öptüler
Bir olmaz dedikse kırıp döktüler
Tarla mıyım tek taraflı ektiler
Nasıl da bakarlar yüzüme benim
Ana derler, bacı derler, yar derler
Kızım derler, yavrum derler, kar derler
Uğrunda ölürler ömrünü yerler
Nasıl da vurgunlar gözüme benim.
19.6.1997 / Hüseyin Uçar
Sıkar oldu bar önünde oturmak
Saatler boyu aynada durmak
Çirkin yönlerime küfür savurmak
Ne konuşur ayna, ne nefes verir
Saç yoktur ki saçlarımı tarasam
Kokuşmuşum bari işe yarasam
Terk etmiş yurdunu dostu arasam
Ne telefon çalar, ne bir ses gelir
Önümde kadeh duvarda lamba
Sıkmaya başladı örgüler kaba
Sese ses verenler, candan merhaba
Ne anlar yabani, ne heves bilir
Geri dönem desem dönemem yalan
Bir dönümlük tarla babadan kalan
Aldatıp, kandırıp halktan oy alan
Hak arasa alanlarda dövülür.
15.6.1997 / Hüseyin Uçar
Refah iktidarı hiledir zamdır
Perçemin etrafı meşedir çamdır
Yeşili güzel de meyvesi hamdır
Muhabbet ehliyle muhabbet hoştur
Şişeler dolu da kadehler boştur
Baharla beraber neşesi çoktur
Hasta düşsen acep gelir mi doktor
302 geçen şosesi yoktur
Muhabbet ehliyle muhabbet hoştur
Şişeler dolu da kadehler boştur
Yıllarca yememiş soğan cücüğü
Kafası çalışan çalar düdüğü
Kuşsaray yazıyor kimlik kütüğü
Muhabbet ehliyle muhabbet hoştur
Şişeler dolu da kadehler boştur
Kutluyorum seni arkadaş Fazlı
Afife’nin adını koyalım Nazlı
Kuşsaraylı demek bülbül avazlı
Muhabbet ehliyle muhabbet hoştur
Şişeler dolu da kadehler boştur.
30.3. 1997 / Hüseyin Uçar
Veresiye vermiş geri alamaz
Koyduğunu koyduk yerde bulamaz
Borçlulara sorsan der ki yaramaz
Hayır bilmez evet’çidir Mehmedim
Müşteriyle konuşurken utanır
Görenler onu bir suçlu sanır
Her ay başı defter elde dolanır
Hayır demez evet’çidir Mehmedim
Sıkıntı çökünce kalinka küser
Onda yoktur kötülükten bir eser
Borçluları bir bir selamı keser
Hayır demez evet’çidir Mehmedim
Geleni gideni hep o ağırlar
Duymasa da hep hisseder sağırlar
Ova Kalinka’da Mehmedin kırlar
Hayır demez evet’çidir Mehmedim
Yavruları yiğit her biri çağdır
Kel tepe değil kendisi dağdır
Kayıbı olsa da duyular sağdır
Hayır demez evet’çidir Mehmedim
Uzatma bu kadar noktala sözü
Elbette utanır insandır özü
Yerine getirir verdiği sözü
Hayır demez evet’çidir Mehmedim
Baştan sona Anadolu ağıdı
El uzatır iş kurana kanıtı
Cihan beyin şu Kurtça’nın anıtı
Hayır demez evet’çidir Mehmedim
18.8.1997 / Hüseyin Uçar
Ad kodum adaş dedim
Bir idik yaklaş dedim
Bağışla beni, yigidim
Ben sana kardaş dedim
İleri gitme yeter
Derdim dertliden beter
Ben sana keklik dedim
Gönlümde bülbül öter
Çeşmeye vardım akmaz
O yar küsmüş mü, bakmaz
Gözlerine vuruldum
Bir türlü ışık yakmaz
İzledim sokak sokak
Göle dönüştü akak
Ben senden vaz geçerim
Yolumdan çekil korkak.
4.11.1997 / Hüseyin Uçar
Alıyor aklımı bir çakır gözlü
İmtihan eyledim anladım sözlü
Bir ceylan bakışlı muhabbet özlü
Yolumu yokuşa düşürdü benim
Salmış saçlarını gerdanı gizler
Kaçamak bakışlar hep beni izler
Baş kaldırmış koşar adım ikizler
Kolumu omuzdan budadı benim
Yaşayamam hayalini kurmadan
Vaz geç gönül can evimden vurmadan
Eşkıya mı yolum keser durmadan
Gölümü, gönlümü kuruttu benim.
6.11.1997 / Hüseyin Uçar
Efsane mi, arena mı yüreği
Zalime, kıyana kalkmış bileği
Hiç bir yerde bırakmamış gerçeği
Ali Balkız çocuk yüzlüm merhaba
Ömür boyu hemi yazmış, okumuş
Teslimiyet nedir, onda yoğumuş
Göze göze bir yaşamı dokumuş
Ali Balkız doğru sözlüm merhaba
Bilinci, kimliği gayet ölçülü
O Neval Bacı’nın biricik gülü
Bir başlarsa Anadolu bülbülü
Ali Balkız bahar gözlüm merhaba
Yaramazlık kapınızı çalmasın
Bilinciniz bir yerlerde kalmasın
Bir gülünüz bin gül olsun, solmasın
Ali Balkız çiçek özlüm merhaba !
16.6.1997 / Hüseyin Uçar
Laf eder, söz eder bilmez kimisi
Kıralmış sakalı değildir süsü
Diller arasında kültür köprüsü
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
Her toprakta bitmez nadide çiçek
Onun değerini ne ile ölçek
Sözümde eksik yok, tamamı gerçek
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
Bir huzur rüzgarı esiyor sesi
Bir şey demez ona yobaz töresi
Her zaman kaynıyor dosta kahvesi
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
Bakanı, başkanı kaç kişi tanır
Mevkiye, makama nasıl aldanır
Onu tanıyanlar dostça davranır
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
Uzatma Hüseyin bu kadar sözü
Bir eşsiz yaratan insandır özü
Tanımayanlar artık tanısın bizi
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
30.6.1997 / Hüseyin Uçar
Laf eder, söz eder bilmez kimisi
Kıralmış sakalı değildir süsü
Diller arasında kültür köprüsü
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
Her toprakta bitmez nadide çiçek
Onun değerini ne ile ölçek
Sözümde eksik yok, tamamı gerçek
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
Bir huzur rüzgarı esiyor sesi
Bir şey demez ona yobaz töresi
Her zaman kaynıyor dosta kahvesi
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
Bakanı, başkanı kaç kişi tanır
Mevkiye, makama nasıl aldanır
Onu tanıyanlar dostça davranır
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
Uzatma Hüseyin bu kadar sözü
Bir eşsiz yaratan insandır özü
Tanımayanlar artık tanısın bizi
Benim elçim inan Murat Alpar’dır
30.6.1997 / Hüseyin Uçar
Tüm cennetler parsellendi
Bize kondu yeri yoktur
Hürileri paylaştılar
Bize bir tek peri yoktur
Dilekler gelmez yerine
Yoksulluk çökmüş serine
Ne verirler değerine
Adaletin seri yoktur
Ayrısı olmazmış dilin
Kapı açık bize gelin
Cananı olmazmış elin
Selam veren biri yoktur
Tanrıya sordum bunları
Yüzüme serpti unları
Caniye benzer donları
Piri yoktur, diri yoktur.
10.7.1997 / Hüseyin Uçar
Pala bıyıkların konuşur benle
Ne söylüyor ozan Kamberim dinle
Sen bir şelalesin olan sevinle
Kırdıkça çoğalan özümüz vardır
Daha söylenmedik sözümüz vardır
Hızlı çıkma yorar. Dikmen Yokuşu
Belli olur dostun seven bakışı
Vız gelir Faşistin boranı, kışı
Kırdıkça çoğalan özümüz vardır
Daha üretecek sözümüz vardır
Cevabını pir aşkına gönderin
Yönünüzü bizden yana dönderin
Selamı tabiidir küçük pederin
Mermiye dönüşen sözümüz vardır.
10.6.1997 / Hüseyin Uçar
İnsafın kurusun senin
Eskiye dönüşsün yenin
Boş yere edersin yemin
Yalana hiç gerek var mı?
Eğilim duyarsın düne
Tuzak kurarsın kendine
Bir bak durduğun yerine
Eleyecek elek var mı?
Yalanı kattın önüne
Yemin ettin hep dinine
Yol alınmaz sine sine
Söyle kazma kürek var mı?
Sıkışıyor nefesleri
Düşüyor baştan fesleri
Boşaltılmış kafesleri
Dayanacak yürek var mı?
Hep ıslattın kuruluğu
İnkar ettin doğruluğu
Ört bas ettin Susurluğu
Dövüşecek bilek var mı?
Şaha kalktı adil düzen
Yalanı elekten süzen
Seni gidi sinsi gezen
Yağ koyacak külek var mı?
Çogumuz yanlış algılar
Ne üretmiş Osmanlılar
Meydan dolu sarıklılar
Kaldıracak direk var mı?
19.4.1997 / Hüseyin Uçar
Şu zalim hayatın attığı tokat
Günden güne çoğalıyor dostlarım
Ağaya, paşaya, aileye ırgat
İnsan bazan boğuluyor dostlarım
Çalışır çabalar karnımız doymaz
Bir insan yerine hiç kimse koymaz
Bizi yönetenler aymaz mı aymaz
Hayal bile soyuluyor dostlarım
Her kime hal yansan kapıdan kovar
Çobansız sürüyüz yolları ovar
Dillerim yoruldu kalemim dagar
Zengin nerden kovuluyor dostlarım
Kurşuna dizilmiş ümitler körpe
Yakmış kavurmuşlar koymuşlar küpe
Dikilir karşına o koca tepe
Postal sesi duyuluyor dostlarım
6. 4. 1997 / Hüseyin Uçar
Felek bana düşmanlığın ne idi
Delikanlı gönlüm göçerdir şimdi
Nere baksam anılarım büyüdü
Bahar oldu evren, yeşildir şimdi.
Yakamı bırakmaz oldu anılar
Hani nerde arabalar, kağnılar
Geçmişi yaşasam yad eller kınar
Düşmanım yok, dostlar ölçerler şimdi.
Sevdiğimin gizli gizli bakışı
Pınarların doğal doğal akışı
Yaza dönüşmeli gönülün kışı
Delikanlı gönlüm, bülbüldür şimdi,
Güneş yoktur bulutlara asıldım
Aşık oldum bazan dosta kasıldım
Uğraşamam artık ben senden yıldım
Ömür denen zalim, biçerdir şimdi.
24.7.1997 / Hüseyin Uçar
Kayaya eken çedene
Kendini koşan kötene
Bakman gelene gidene
Diller dudakla kapışmış..
İşin biter boşlanırsın
Her fırsatta haşlanırsın
Yenilmekten hoşlanırsın
Gözler umutsuz bakışmış..
Cep aynası boy aynası
Nedir aynanın manası
Yaban ellerdir burası
Aka karalar karışmış…
20/01/2007 Karlslunde.
Hüseyin Uçar.
Bir ömür ağladım sormadı halim
Gene terk eyledi yar denen zalim
Bana yoldaş oldu dertli mecalim
Ben inledim, o iniler biz bize
Bir günüm bir yıldır saatim çağdır
Dostlarım öldü de düşmanım sağdır
Her ne yöne dönsem tuzaktır, ağdır
Ben inlerim, o iniler göz göze
Bu kocaman ömür seferi zaman
Fırsatçı zalimden dilenmez aman
Artar da eksilmez başımda duman
Ben inlerim, o iniler diz dize
Hüseyin Uçar’ın adını anma
Öldürdün dirilmez, dirilir sanma
Yeter gönlüm n’olur yalana kanma
Ben inlerim, o iniler söz söze.
4.4.1997 / Hüseyin Uçar
Şu kanlı zalimler etmeden oyun
Mert ile Namert’te, kurt ile koyun
Gönülsüz güzele denilmez soyun
Muhabbet son bulur, gönül dilenir
Övüp övüp övülmezsen alınma
Sevip sevip sevilmezsen darılma
Seven alıngandır sakın kırılma
Muhabbet son bulur gönül dilenir
Ne desek kar etmez görmez gözleri
Taşa geçer, hançer olur sözleri
Ova olsa hasat vermez düzleri
Muhabbet son bulur gönül dilenir.
29.1.1997 / Hüseyin Uçar
Ben ağladım sen gülerken
Ben hastayken, dökülürken
Genç fidanlar sökülürken
Kahkahanın anlamı ne?
Buna rağmen övdüm seni
Kim kurtarmış söyle teni
Senin oldu çıkan yeni
Düşün! Sana nedir deme?
Sanmam çocuk doğmaz bugün
Yüreğini ovmaz bugün
Sevdiklerim kovmaz bugün
Sen benzedin sana yine?
Yollar geçer ufuklardan
Sesin gelir bulvarlardan
Rakı içtim kovalardan
Söyle nolur, kinin kime?
3.2.1997 / Hüseyin Uçar
Fırtına esti de dağıldı yığın
Bu yıl da kavruldu üzümü bağın
Somunu büyüktür derler ırağın
Gidip görmeyince bilinmez dostum
Dostum ırmak mıdır, yoksa çay mıdır
Yürek ezen tren midir, ray mıdır
Bu uyarı dosttan dosta pay mıdır
Dil yarası asla silinmez dostum
Aktıkça durulur derenin suyu
Dost olana dostum kazar mı kuyu
Can çıkmadan çıkmaz ilkelin huyu
Dünyalar karartır görünmez dostum
Acılar, sevinçler dedemden kalma
Destursuz kimsenin kapısın çalma
Af tüfeği misin, düşün, gel dolma
Yanardağ ağzında yürünmez dostum.
28.12.1997 / Hüseyin Uçar
Işıklar sönmüş, inmiş perdeler
Sevdam kapı önünde yanar döneler
Baş kaldırmış haykırıyor memeler
Gönüle zinciri,vurmak kolay mı?
Tarifsiz bir güzel baharda evren
Aradım sordum bir benim gören
Makinist yaralı kalkmıyor tren
Gönüle sorular, sormak kolay mı?
Gözüm yoktur malda, mülkte, parada
O güzel gözlerin kaldı burada
Saplamış kirpiğin sinem yarada
O gözlerden uzak, durmak kolay mı?
4.8.1997 / Hüseyin Uçar
Karşılıksız ben severim
Gene vahşiyi överim
Döner kendimi döverim
Sevgi bunun neresinde?
Meyvaya durmuş ağaçlar
Salkım saçak görün burçlar
Çamaşır döver tokaçlar
Sevgi onun neresinde?
Gerileriz adım adım
Döndü geri dünkü kadım
İnsan kalmaktır muradım
İnsanda her şey yerinde
Hüseyin’im çoğul muyum
Hara mıyım, ağıl mıyım
Çağdışı mı, çağcıl mıyım
Sevgi benim nefesimde.
11.06. 1997 / Hüseyin Uçar
süpürgemi saz eyledim
Sevdiğime naz eyledim
Sonbaharı yaz eyledim
Türkülere kattı beni.
Oba, ocak dolandırdı
Güvercin kanadım kırdı
Beni Türkülerle vurdu
Gurbet ele attı beni.
Yoktan bir ozan yarattım
Hüzünü önüme kattım
Ömür boyu hapis yattım
Göz yaşına kattı beni.
Sanki gökten övgü yağdı
Ömür değil, geçen çağdı
Derken, saçlarım ağardı
Duygularım sattı beni.
12.06.1997 / Hüseyin Uçar
Elbette etkili ozanın dili
Ebedi ses verir sazının teli
Merhaba İsmail muhabbet seli
Sazında inleyen türküler benim
Anadolu yüklü öyküler benim.
Ufuklara doğru yükseldi uçak
Bulutlar üstünde çıkı’mız açak
Anadolum sizlere açmış kucak
Sazında inleyen türküler benim
Anadolu yüklü öyküler benim.
İnan be ozanım ayrılık yaman
Artar, eksilmez dizlerde derman
Dertlerin ilacı bilim ve zaman
Sazında inleyen türküler benim
Anadolu yüklü öyküler benim.
Hüseyin Uçar’ı unutun, kalsın
Gurbette yad eller kapısın çalsın
Çoban dudağında dertli kavalsın
Sazında inleyen türküler benim
Anadolu yüklü öyküler benim.
14.07.1997 /Hüseyin Uçar
Adın sordum aslı deniz
Salkım sözlü bir Akdeniz
Kucaklaşmış o dört deniz
Türkü yazdım türkü kurdum
Ihlamur kokulu yurdum.
Yüreğimiz türkü dolu
Davul, zurna gözler sulu
Deviniyor Anadolu
Türkü yazdım Türkü kurdum
Bülbül avazlıdır yurdum.
Türkleşirim Yunus ile
Pir Sultan’la düştüm dile
Atatürk’le bin merhale
Türkü yazdım türkü kurdum
Bir başkadır benim yurdum.
Eşsizdir benim Türkiyem
Hasret kaldım ah n’eyleyem
Derdimi sana söyleyem
Türkü yazdım türkü kurdum
Ihlamur kokulu yurdum.
27.04.1997 / Hüseyin Uçar
Sürgünden sürgüne ülkeler gezdim
Düşünce ürettim, ondan da bezdim
Geleceği, inan gelmeden sezdim
Bir yanım yine de hep köylü kaldı.
Bir füze gibi koptum topraktan
Geçti yolum Kopenhag’tan New York’tan
Orkestra kurdum gitarla orgtan
Bir yanım yine de hep köylü kaldı.
Denizleri bırak ummanlar aştım
Amazon misali bilinçsiz taştım
İnanın bu işe kendim de şaştım
Yine de bir yanım hep köylü kaldı.
Köyümün kırından çiçek bekledim
Gözlerime özlem, hüzün yükledim
Kültürüme yeni kültür ekledim
Yine de bir yanım hep köylü kaldı.
Elbet aileme sevi’ydim, nazdım
Ozanın dilinde türküydüm, sazdım
Okullar bitirip kitaplar yazdım
Yine de bir yanım hep köylü kaldı.
13.06. 1997 /Hüseyin Uçar
Gözün aydın amca, dede yadigar
Kaba saba biriyim olamam kibar
Yüreğimden hüzün isyanlar akar
Merhaba gülüşüm, merhaba amca.
Hiç kırgın değiliz bil ki cananım
Bilirsin ki insan benim kuranm
Geriliği her dönemde yoranım
Merhaba gülüşüm, merhaba amca.
Öyle bir yaşam ki param parçayım
Hele sorun fiyatımı kaçayım
Ne altınım, ne de geçer akçeyim
Merhaba gülüşüm merhaba amca.
Sitem dolu olsam edemem sitem
Zalime susana bilirsin öfkem
Düzenbaz ellerde şu gelin ülkem
Merhaba gülüşüm, merhaba amca.
Ne haberin gelir ne de selamın
Altınla mı tartılıyor kelamın?
Bayramını kutluyorum amcamın
Merhaba gülüşüm, merhaba amca.
Fatoşlardan haber verin nerdedir
Hüseyinler hep bilinen yerdedir
Ahmet Uçar gurbetçidir, teldedir
Merhaba gülüşüm, merhaba amca.
Selamım tabiidir Uçar Erdoğan
Sen yalnız değilsin, bir koca kovan
Bağışlan, yoluma olayım revan
Merhaba gülüşüm, merhaba amca.
17.04.1997 Hüseyin Uçar
Turnalar kaldırdık ovadan düzden
Tam da alışmıştık ıradı gözden
Dostlara selam turnalar bizden
Sefili ziyaret edin de geçin.
Güzel Dileğimiz gencecik Eray
Kalemi eline almadan Güray
Acıyı, sevinci sarmış Kuşsaray
Lütfü’ye karanfil koyun da geçin.
Yoktur bu ülkenin madenli dağı
Yakalamış gördük her yönlü çağı
Ayrılık ömrüme yağan kırağı
Ağu’nun hatırın sorun da geçin.
Gömüldü toprağa körpe ümitler
Demiri eritir böylesi dertler
Yol vermiyor bize şu zalim Alpler
Ayşe’ye misafir olun da geçin.
Ayrılık çattı da göz yaşı döktüm
Yaşama sevinci ormandım büktüm
Anadolum sana sevdalar ektim
Çöl Veli’ye secde durun da geçin.
Görevdir elbet Mümtaz’ı anmak
O nasıl duygudur Sivas’ta yanmak
Cana kıyanları nefretle anmak
Hüseyin Uçar’ı yorun da geçin.
13.02.1997 / Hüseyin Uçar
Hadi gönül kovulmadan
Hüzünlere boğulmadan
Bulut gibi sağılmadan
Yollar senin yürü gönül.
Göçle gelip göçle giden
Söyle gönül tasan neden
Toprak olur bir gün beden
Uslanmazsan çürü gönül.
Sana birdir iniş yokuş
Ne talan bilirsin ne kış
Sekseninde aynı bakış
Peşinsire sürü gönül.
Kimini boğarsın yasa
Bu da geçer etme tasa
Kime işler anayasa
Gel dönelim geri gönül.
31.05.1997 Hüseyin Uçar
Ne zaman düşlesem, hüzünler çöker
Şu gönül bağıma fideler diker
Her zaman ayrılık ömrümü söker
Yıllar geçti kavuşmaya ne kaldı
Ben niçin olurum öfke kurbanı
Fırsat varken hiç saymadım urbanı
Hep boynuma taktım yağlı urganı
Ömür yarı göç etmeye ne kaldı
Yılları yormaya yetmiyor gücüm
Yüklendi yollara vuruldu göçüm
Sizleri andıkça gidiyor içim
Yürek yağım eritmeye ne kaldı
Zalimi, gaddarı övdüğüm yoktur
Ölümcül hastayım bakmıyor doktor
Benim anlatacak dertlerim çoktur
Toprak beni çürütmeye ne kaldı?
18.11.1997 / Hüseyin Uçar
Kalpak giyer şu bildiğim Kırgızlar
Kar altında sürülür mü anızlar
Terketmez gönlümü şu güzel kızlar
İşte ondan dağ taş demez, koşarım
Anlamlı bakışır sevecen gözler
Baş kaldırmış hücum eder ikizler
Seveni kandırmaz karmaşık sözler
Dere tepe, dağ taş demez koşarım
12.3.1997 / Hüseyin Uçar