Kitaplar

Neyi hatırlatır  onsekiz mayıs
Kopmuştur motordan sade bir kayış
Böl, parçala, yutlar, kanlı arayış
Canımın canında, incindi canlar
Benim ne dediğim, anlayan anlar.

Yokuşlar düz oldu, dağlarsa ova
Üstten dolup alttan, boşalır kova
Mevsimler bahardı bozuldu hava
Canımın canında, incindi canlar
Benim ne dediğim, anlayan anlar.

Ne olay doğruydu, nede mekanı
Kurşun yerdin, birkez, dönsen arkanı
Ahkam keser Amerikanın bakanı
Canımın canında, incindi canlar
Benim ne dediğim, anlayan anlar.

Baktım gözlerine dünya oturmuş
Ay girmiş araya güneş tutulmuş
Zalimin hesabı bizden sorulmuş
Canımın canında, incindi canlar
Benim ne dediğim, anlayan anlar.

Sanma gözlerinde korku okudum
Canla başla, sevdaları dokudum
Olacağım yerde niçin yoğudum
Canımın canında, incindim canlar
Benim ne dediğim, anlayan anlar..

18/5/2004 Karlslunde/Hüseyin Uçar.

Al yanakta top top kekil
Şu sinem şehrine ekil
N’olur deme çekil çekil
Yıkma beni kömür gözlüm

Gözler arttırır gücümü
Kalbin anlamaz hücumu
Yükleyip sürme göçümü
Yıkma beni kömür gözlüm

Nedenini sorma bana
Koş gel, koş gel benden yana
Canım kurban güzel sana
Yıkma beni kömür gözlüm

Ceylan boyun fidan dalı
Al yanağın petek balı
Hüseyin’e giydir alı
Yıkma beni kömür gözlüm.

 17.10.1976 / Hüseyin Uçar

Kitaplar okuyup neyi aradım
Günden güne insanlaştı suratım
Koca apartmanda bir çatı katım
Şemsiye görevi bana verilmiş

Güzeller gördüm burnunda hızma
Sonra tanrılaşıp kaderim yazma
İnsanlığa eğil kuyular kazma
Bu aşkın alevi bana verilmiş

Dağ bayır demeyip dolaştım durdum
Hayali düşleri gerçekle yordum
Herkese toz pembe bir yuva kurdum
Cem cemaat beni bana verilmiş

Gizlendim köşeye gözlerden ırak
Dört mevsim yaşarım kurak mı kurak
Yetişmiş mahsulüm biçilir orak
Her kavuran sevi bana verilmiş

Hoş görüyle kucakladım dünyayı
Nere varsam orda kurdum yuvayı
Rehber seçtim gökyüzünde turnayı
Felsefe ödevi bana verilmiş.

                                21.12.1997 / Hüseyin Uçar

Kendi kendin eğlendiren
Hem ağlayıp hemi gülen
Tüm yaşamı yönlendiren
Ben evrenin zerresiyim.

Şu suların akışına
Kurban olam bakışına
Renk katmışım nakışına
Ben evrenin zerresiyim.

Dayandım yaşam kışına
Yaşım eşittir yaşına
Ad yazdım mezar taşına
Ben evrenin zerresiyim.

Dinlermisin bu bir bülten
Yerde yatıp yerde biten
Bu evrende olmaz yiten
Ben evrenin zerresiyim.

Dünya kadar vardır yaşım
Ay kollarım güneş başım
Ses ver nolur gel kardaşım
Ben evrenin zerresiyim.

Kimler yakın, kim yabancı
Konan hancı, göçen hancı
Nedir gerçek Kim yalancı
Ben evrenin zerresiyim.

Sönmüş durur yanar dağlar
Böyle geldi geçti çağlar
Gelen ağlar, giden ağlar
Ben evrenin zerresiyim.

28/10/2004 Hüseyin Uçar.

Yükseğinde kar dağları
Balıkçı atmış ağları
İpe dizmiş bak sağları
Ne satmış ne sattırmış
Ne tatmış ne tattırmış

Uzatmış kısa yolları
Kırmış çiçekli dalları
Petekte komuş balları
Ne tatmış ne tattırmış
Ne satmış ne sattırmış

İmzalamış dilekçeyi
Karartmış akı akçeyi
Unutmuş bağı bahçeyi
Ne işlemiş ne işletmiş
Ne dinlemiş ne dinletmiş

Hakkını yememiş dulun
Yarısın yürümüş yolun
Omuzdan kesmişler kolun
Ne takmış ne taktırmış
Ne bakmış ne baktırmış.

21.6.1997 / Hüseyin Uçar

 

 

 

 

Biraz düşün, uçma nolur Sorunlardan kaçma nolur Yeni dertler, açma nolur Nolur gülüm, nolur gülüm Yolumuz bekliyor ölüm... İstiyorsan elin verme Gelip gidişimi görme Etrafıma duvar örme Nolur gülüm, nolur gülüm Yolumuz bekliyor ölüm... Uyan ipe unu serme Yetmezmi havayı germe İpek saçlar uçsun örme Nolur gülüm, nolur gülüm Yolumuz bekliyor ölüm.... Nerde verilen sözümüz Hala utanmaz yüzümüz Sevdaya doysun özümüz Nolur gülüm, nolur gülüm Yolumuz bekliyor ölüm.... Karlar yağarken yapıya Kabuslar çöker tabuya Kilit vurma, gel kapıya Nolur gülüm, nolur gülüm Yolumuz bekliyor ölüm.... 13.09.2009.Hedebo.Hüseyin Uçar.

Dağların başı
kardır

Yaban eller bize
dardır

Uzaklarda bir ses
vardır

O ses bizi
çağırıyor...

 

Duymayalım kemi
kümü

Söylenenin masal
tümü

Aldatmaya atar
yemi

Haklı gibi avunuyor...

 

Ruhlar yurtlar
bakın ören

İnkara kalkıyor
gören

Sen şehitsin ben
geberen

Toprak ana
doğuruyor...

 

Bu vahşete dünya
bakar

Durduramam öfke
akar

Burda durur şorda
yakar

Sorumlular
yakınıyor...

 

Her cephede ölen
benim

Hiç olmadı benim
yenim

Bu dağlarda çürür
tenim

Alın terim
tıkınıyor...

 

Niye farklı, doğu
batı

Vicdanlar
taştanda katı

Tepeye çökmeden
çatı

Anadolu
bağırıyor...

 

Taşatan hançer
sinede

Üste çıkıyor
genede

Kaç can gider,
say senede

Sayı bilmez
bakınıyor...

 

28/07/2011.Kırlangıç
yuvası.

                        Hüseyin Uçar.

Bu bedenim, beynim, alev içinde Sorular, yanıtlar, neden niçinde Değişmiyor yaşam, aynı biçimde Mazlumlara, belamısın, sen felek.

Almanya gönderme gencecik canlar Duyunca donuyor damarda kanlar Bu acıyı sade yaşayan anlar Bre felek ne diyeyim, ben sana...

Yalvarsan yakarsan hiç kulak asmaz Her yan çamur olsa, bir kere basmaz Dağ taş sussa bile, o zalim susmaz Bre felek ne diyeyim, ben sana...

Acımızı duyar susar çağlayan Zalim ölüm elim kolum bağlayan En son Ayhan, yüreğimiz dağlayan Bire Felek ne diyeyim, ben sana...

Her koşul altında elenir çeçler Ne acı geriye dönüyor göçler Bakın peşpeşine gidiyor gençler Bre felek ne diyeyim, ben sana...

Ne kığış ne biber dilimi buran Böylemi yazıyor, İncil’le Kuran Anneyi babayı ciğerden vuran Bre felek ne diyeyim, ben sana...

Kim olursan ol, bozulur havan Arıya yurt olmaz, gördük ki kovan Söyle bizim ile neyise davan Bre felek ne diyeyim, ben sana...

Bozkır olmuş, gönüllerin ovası Kabul olmaz annelerin duası Nasıl şimdi Kuşsarayın havası Bre felek ne diyeyim, ben sana...

19/05/2011.Bağevi.

Hüseyin Uçar.

Bilmem şu dünyanın nesine geldim
Kulak verdim güzel sesine geldim
Zalımın gaddarın hersine geldim
Benden yare selam götür sabahlar
Halesi sönmeyen ala şafaklar

Boş cebime taş doldurdun bilmedim
Ağıdı figana kattın gülmedim
Dağların ardını hiç de görmedim
Benden yare selam götür sabahlar
Halesi gitmeyen ala şafaklar

Hüseyin’e zehir vermeyi bırak
Sinemde kızardı biçilir orak
Yorulmaz yolları birlikte yorak
Benden yare selam götür sabahlar
Halesi solmayan ala şafaklar.

17.11.975 / Hüseyin Uçar