Düğün olur, bayram olur neyime
Ben kendi kendime çatar giderim.
İhtiyaç duyulur her an eyime
Ben kendi kendime atar giderim.
Karalı bayramın neyini tattım
Bilmem kararsızca kimlere attım
Suçlu sanıp gene kendime çattım
Milyonlarca göze batar giderim.
Teselli ederim ben kendi kendim
Yıkılmaz iradem, yıkılmaz bendim
Vahşete, baskıya böyle direndim
Bozkıra ağaçlar diker giderim.
Ben de insan idim kendime göre
Her gelen seslenir: Son durak nere?
Bir çay idim benzettiler nehire
Günden güne kızar, göçer giderim.
Hüseyin sabreyle, derlerdi sana
Hürmet gerek ama biraz, insana
Seviyorum, desem gülerler bana
Kendi mahsulümü biçer giderim.
16.11. 1971 / Hüseyin Uçar