Akşam alacası
Yerini bırakırken geceye
Beni tarifsiz
Bir hüzün sarar
Karanlık üşüşür pencereme
Anılar uzaklaşır yakalıyamam
Gecenin gizemi çeker beni kendine
Yalnızlık bir yanda ağlar
Düşler kaybolur
Yüreğim param parça
Aşk
Çekilmiş yükseklere
Heycan arar
Aynaya yapışır bakışlar
Duyğular tutuklanır içimde
Ne yar eli tutmuşum
Ne bir can dostum var
Yatağımı ararım bulamam
Kapıya yönelirim
Zifiri karanlıklar
Kaybeder uykuyu gözlerim
Döner dururum
Yaşamın çemberinde
Sabaha kadar…
20/11/2005 Karlslunde.
Hüseyin Uçar.