Duman çökmüş bizim eller bulunmaz
Eylen gönül eylen halım kalmadı
Bilirim aşığa yollar sorulmaz
Daha tutunacak dalım kalmadı.
Özün ile sözün neden bir olmaz
Bu dünya fanidir kimseye kalmaz
Kalsan dışarıda kimseler almaz
Yakmaya kömürüm, çalım kalmadı.
Sürürsün peşinde nasıl oluyor
Bahçende açılan güller soluyor
Şuursuz davranış aklım alıyor
Giyindim karayı alım kalmadı.
Daha üstelersin güzele koşam
Takatsizken gene dağları aşam
Alt eylemiş beni insafsız yaşam
Çalıp çağıracak dilim kalmadı.
Hüseyin durmadan kendini arar
Gam, keder, yoksulluk bacayı sarar
Anladım ki dünya herkesi yorar
Daha yürüyecek yolum kalmadı.
16.1.1975 / Hüseyin Uçar