Ey! Benim deli gönlüm
Mahir ellerim
Yolları tepen ayaklarım
Gezgin düşlerim
Sen kıvranırken
İçinde acıların
Ne kimse görür
Ne kimse duyar
Kayalara yazsanda
Gözlerinle acılarını
Kayalar kavrar
Ellerinin sancılarını
Oysa insanlar
Oysa o canlar
Kendi içlerinde
Birbirini boğarlar.
Ey! Benim deli gönlüm
Gezgin düşlerim
Mısralarımın
Sayfalarında
Gezinirken gözlerin
Neden?
Ağlarlar.
Ve kıvrım kıvrım kıvrılarak
Uzayan köy yollarından
Geçerken rastladığım
Genç nineler
Tutmuş ellerinden torunlarının
Dudaklarında solğun gülücükler
Oysa dünyanın bir çok ülkesinde
Anne olurken
Otuzundan sonra kadınlar
Bizde ondört, onbeşinde
Anneler
Otuzunda nineler var.
Ve yaşlı amcalar
Yamalı ceketlerinde
Sakalı uzamış yüzlerinde
Uçuşan
Kanadı kırık kuşların
Yaralı sevincini taşırlar.
Hastanesiz şehirlerde
Okulsuz köylerde
Maaş alan görevliler var.
Ve her bahar
Kardelenlerin
Çiğdemlerin
Menekşelerin
Sevinciyle büyür
Yeni doğan çocuklar.
Ve yolumuz Avrupa
Daha güzel bir yaşam
Ya bizimde içinde olduğumuz
Ortadoğu
Ona biçilen kefen
Ve dünyanın bir çok yerinde
Ortadan kalkmışken
Gece kondular
Taşralar
Hala bizde
Fındık dallarından örülmüş
Hem bahce
Hem ev kapıları var.
Ve biraz ilerde
Görkemli minareleriyle
Yükselen camiler doğar.
17 /5/2004 Hüseyin Uçar.