Kundaktayken yaban olmuş yuvadan
Yalnız konmuş, yalnız göçmüş dünyadan
Doyarak kalkmamış bir gün sofradan
Beşikte gülmeyen Mehmet
Önünü görmeyen Mehmet
Gidipte gelmeyen Mehmet
Gül bıraktım sana demet
Toprak kokar senin gibi
Kaderiyle Körücekte buluştu
Son nefeste Ali’sine kasvuştu
Rüzğar oldu, yağmur oldu savuştu
Beşikte gülmeyen Mehmet
Sevğili görmeyen Mehmet
Gidipte gelmeyen Mehmet
Gül bıraktım sana demet
Toprak kokar senin gibi
Benim yüreğimde yapayalınız
Ufuklara bakar hoşca kalınız
Ağasına derdi, burda kulunuz
Beşikte gülmeyen Mehmet
Aynalar görmeyen Mehmet
Gidipte gelmeyen Mehmet
Gül bıraktım sana demet
Toprak kokar senin gibi..
8/7/2003 Çorum/Hüseyin Uçar.