Uyudum
Uyandım
Sıkışmıştı kalbim
Yüreğim daralıyordu
Hiç bir şey duyamıyordum
Yorğundu bedenim
Yerli kayalar gibi suskundum,
Düşler görüyordum
Düşlerimde Kovalamaca
Korku
Telaş
Ve o
Dost saydıklarım
Ya okyanusları aşmamı
Ya Everest’e
Tımanmamı istiyorlar
Yanı başımda zonklayan bir yara
Yastıgım yok
Alınmış üstümden yorğan
Ve pencerem açık
Tül perdeler gibi uçuşuyor
Rüzğarda saçlarım
Sancılar oturmuş bedenime
Titriyorum
Niçin gördüğüm düşler karalı
Niçin bu yürek
Doğdum doğalı yaralı
Nasıl bir dünyada
Nasıl bir ülkede
Nasıl bir coğrafyada
Kimlerle yaşıyorum
Ve laf lafı açıyor
Lafta sohbeti
Aralanan
Her dudakta
Gülücükler arıyorum
Yer değişiyor bazı duygular
Ağlarken gülüyor
Kırgınken konuşuyorum,
Yaşam bir koşuysa eğer
Ben ne kadarını koştum bu yolun
Niye koştum
Kimin adına koştum
Yada koşturuldum.
Nereydi
Varmıydı
Ömrümün durakları
Doğumumla başlayan yıllar
Dilim damağıma yapışık
Gündüzlerim gece
Gecelerimse
Cehennem azabı
Yıllar
Beni hep yarğıladılar
Yıldızlara bakıyorum
Sayamıyorum
Dertlerim kadar çoklar
Hangi ses kimin
Ve nereden geliyor
Hiç birini duyamıyoum
Kararmış sokak lambaları
Önümü göremiyorum
Atlıyorum aşağı balkondan
Acılarla kol kola yürüyorum
Ve söküyor şafak
Kayboluyor yıldızlar
Çıkmış kuşlar yuvalarından
Şarkı söylüyorlar
Yalnız yolculuklara
Eşlik ediyorum
Her şeyi unutup
Katılıyorum kuşlara
Bazıları aldanıp
Konuyor omuzuma
Ve Kumrular
Ve Güvercinler
Ve Turnalar
Yaralı olduğumu anlayınca
Turnalar
Alıyorlar katarına
Hafifliyor ağrılarım
Kuş bakışı bakıyorum dünyaya
Hüzünlüyüm
Kederliyim
Seviçliyim
Ve bulutların
Kar dağlarının üstündeyim
Sarsıla sarsıla
Yol alıyorum
Kanatlarımda
Güzel gözlü kızlar
Everest aşağılarda kaldı
Okyanuslar kayboldu ortadan
Bense hala tabiat anamın kollarındayım
Gezğinliğe devam
Unutmuşuz nerede olduğumuzu
Sezilerde geziniyoruz
Kurulu sofralarda
Kimseler yok
Kimseler görmüyor
Kimseler duymuyor bizi
Anılar sorğuluyor artık
Farklı bir dünya
Ve düşlerin ortasında
Uyanıyoruz.
28/9/2004 Karlslunde.
Hüseyin Uçar.