Ellerim vücuduma
Vucudum gözlerime yabancı
Yaşadıklarımı
Gördüklerimi
Mümkün’mü unutmak
Terk etmeden can teni.
Gözlerim benim değilmiş gibi
Bakıyordu kibriklerin altından
Dilim dilsizliğime dönüşmüştü
Uçuşuyordu anlamsız sözcükler
O güzelim türküleri
Duymuyordum
Suskunlugum
Aşağılanmamın
Yansımasıydı
Alnımda domur domur ter
Her şey ağlamaklı
Duvarlar, Kapılar, Pencereler
Kalemi kavrayacak
Hali yoktu parmaklarımın
Okudugum kitaplar
Bütün dünyam
Verilmişti, baltik rüzğarlarına
Ne algılayacak özüm
Ne söyleyecek bir
Sözüm kalmıştı
Sanki bir vitrinde
Bibloydum
Yada suretim duvarda
Asılı bir tablo
Vurulmuştum can evimden
Durmadan kanıyordum
Ne zaman uykuya dalsam
Kundaklanıyordu uykularım
Eşkıyalar basarak, geçiyordu göksümden
Keşke uzun olsaydı saçlarım
Kapatsaydı
Yüzümü
Gözlerimi
Utancımı
Korkusuz yürüseydim yollarda
Canavarlar çalmasaydı kapımı.
2/1/2007 Hundige/Hüseyin Uçar.
Şair