Kınalımın yanakları elmadır
Havva ana’dan günümüze kalmadır
Gece gündüz aşkın beni ağlatır
Al yanağı bal süzmesi kınalım.
Ezildim, büzüldüm tuttum elini
Turnaya benzettim tatlı dilini
Ömrüm geçti saramadım belini
Dudakları muz ezmesi kınalım.
İlk görüşte dedim, buldum dengimi
Açık açık göstermedim rengimi
Gözlerinde bulamadım kendimi
Entaresi, al yazması kınalım.
08.01.1986 / Hüseyin Uçar